Kiss

Την Scout Niblett τη συμπαθώ. Παίζει καλή μουσική, έχει φωνάρα, μερικά τραγούδια της είναι εντυπωσιακά. Αλλά μου σπάει λίγο και τα αρχίδια λίγο που είναι κάτι μεταξύ παρταλιού και θειας, δε λέω είναι μεν σήμα κατατεθέν αλλά copyright που σου σπάει τον πούτσο να το βράσω. Τη συγχωρώ όμως, έμαθα πια να συγχωρώ τώρα που γέρασα ωρίμασα. Άλλωστε έχει γράψει το Kiss.

Για τον θείο Will φυσικά δεν έχω λόγια, είναι ο μόνος από τους ήρωες μου που ζει ακόμα μουσικά και βιολογικά κι είναι ο μοναδικός λόγος για να είμαι ευχαριστημένος με την καράφλα μου. Θα έδινα και τα λιγοστά εναπομείναντα μαλλιά μου για να είχα και το μουστάκι του. Για το ταλέντο και τη ψυχή του θα έδινα τα πάντα και θα έπαιρνα μάλλον μια τρίχα από τα αρχίδια του (του ταλέντου), την οποία και θα συγκατάλεγα στα πολυτιμότερα υπάρχοντα μου.

- Νομίζω πως έχω ALS. Έχω όλα τα συμπτώματα. Πέντε χρόνια προσδόκιμο επιβίωσης.

Βλέπω το φόβο στα μάτια σου και στην ψυχή σου όπως πάντα έβλεπα μέσα σου και μόνο που σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να σου συμβαίνει κάτι τέτοιο δεν φοβάμαι απλά, τρέμω, τρέμω πως θα πρέπει να ζω τη ζωή μου όπως πάντα, χωρίς εσένα, λυγίζω και τελικά θα σπάσω από τον πόνο, από τον πόνο που αισθάνομαι κι από τον πόνο που αισθάνεσαι εσύ, μπορώ να αντέξω το δικό μου μερίδιο, ο δικός σου πόνος όμως με τσακίζει, πάντα με τσάκιζε και ποτέ δε με άφηνε ίδιο, κι αν είναι όντως έτσι αγάπη μου είναι καταστροφικό αλλά θα κρατήσω το σπαραγμό για τις στιγμές που δε με βλέπεις, το να ζήσω μαζί σου ήταν αυτό που ήθελα πριν ακόμα σε γνωρίσω και θα ζήσω μαζί σου κάθε ημέρα, ότι όμορφο κι ότι απαίσιο κρύβει η ζωή μας, θα σου κρατάω το τέλειο χέρι σου, κι αν όντως έχει κάτι τέτοιο το πολύτιμο σώμα σου τότε πραγματικά θα φθίνει, είναι θλιβερό όμως όχι απαξιωτικό καθώς το υπέροχο μυαλό σου, εσύ η υπέροχη, θα είσαι ακόμα εκεί, ίδια κι υπέροχη και δε θα σε αφήσω μόνη ποτέ ξανά και δε θα αντέξω να σε ξαναχάσω, δε θα αντέξω αυτόν το θάνατο που υπάρχει παντού γύρω μας και παραμονεύει μέσα μας για την τελική αντεπίθεσή του και την ολοκληρωτική ήττα μας, για αυτό θα κοιτάζω μέσα στα μάτια σου όπως τότε χωρίς φόβο ή ντροπή, για να θριαμβεύσουμε απέναντι σε όλους τους μικρούς θανάτους και να σταθούμε αξιοπρεπείς κι αγαπημένοι απέναντι στους μεγάλους, ο χρόνος μας είναι λίγος αγάπη μου κι έχουμε ήδη χάσει πολύ χρόνο αν όχι όλο

-Μαλακίες λες. Τίποτα δεν έχεις.

Βλέπεις, για αυτό κι η αγάπη σου τόση πολλή έχει βιάση
Καθένας αγαπά διπλά ότι γοργά θα χάσει.

Καλά τα λέει η Scout τελικά.
 Αυτός ο ηλίθιος μπορεί να πεθάνει τώρα.

Ευτυχώς δε σε φίλησα.

Αυτό το φιλί θα μπορούσε να με σκοτώσει.

The Fool

Όταν κατάλαβα πως η γυναίκα που πραγματικά έδωσα την εαυτό μου, την ουσία από την οποία είμαι φτιαγμένος και για την οποία γράφτηκαν πολλές παπαριές που δεν διαβάζετε εδώ είναι με κάποιον άλλο, πέρασαν αμέτρητες σκέψεις και εικόνες από το κουβάρι νεύρων που έχω για εγκέφαλο. Μην τρομοκρατείσαι άγνωστε, φυσικά δε θα σου σπάσω τα αρχίδια με τέτοιες μαλακίες, θα σου παραθέσω μόνο το συμπυκνωμένο απαύγασμα αυτών των αμέτρητων μαλακιών.

Γαμώ το Χριστό της.

Jason Molina

Ο Jason Molina είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που μπορεί να αποδώσει μέσα σε 180 δευτερόλεπτα ολόκληρο τον συναισθηματικό ορυμαγδό που κρύβεται πίσω από τη φράση "'Έχασα τον πραγματικό έρωτα της ζωής μου, τη μια, και θα βρω άλλους δέκα έρωτες για να γεμίσω το κενό που άφησε αυτός, ο ένας, ο πραγματικός έρωτας. Και το ξέρω." Βέβαια υπάρχει και το "'Έχασε τον πραγματικό έρωτα της ζωής της και θα βρει άλλους (πόσους?) για να γεμίσει το κενό που άφησε αυτός, ο ένας, ο πραγματικός έρωτας. Αλλά δεν το ξέρει." που συνήθως αναφέρεται στην απέναντι πλευρά κι ο κατάλληλος για να το εκφράσει ΔΕΝ είναι ο Jason Molina. Προσωπικά για αυτή τη βρώμικη δουλειά που κάποιος πρέπει να την κάνει θα διάλεγα τον Saint Thomas, μάλλον για καθαρά προσωπικούς λόγους αλλά whatever, διάλεξε όποιον θες, απλά όχι τον Jason.

Αγαπητέ αναγνώστη/αγαπητή αναγνώστρια το ξέρεις πως ο Jason πέθανε πριν ακριβώς πέντε χρόνια  αλλιώς δε θα διάβαζες αυτό το μνημόσυνο. Αν πάλι το έμαθες από την ηλεκτρονική μου πένα, λυπάμαι που ήμουν αυτός που έπρεπε να σου το ανακοινώσω, έλα να σε αγκαλιάσω αν δεν έχεις κάποιον άλλο γύρω σου. Αν πάλι δε νιώθεις την ανάγκη να σε αγκαλιάσει κάποιος τη στιγμή που μαθαίνεις πως πέθανε ο Jason Molina άντε γαμήσου, δεν έχεις ψυχή, ξεκουμπίσου από το blog μου και μην τολμήσεις να ξαναπατήσεις το γαμημένο το πόδι σου εδώ, πήγαινε στο ιερό προσκύνημα του τάφου του Παντελίδη.

Ένας άνθρωπος που πάντα επιζητούσε την προσοχή, είχε το ψευδώνυμο Sparky που παραπέμπει σε σκύλο, αλλά όχι με τις φανφάρες και τα κλαπατσίμπανα του καραγκιόζη που θέλει να είναι η "ψυχή της παρέας", γιατί οι παρέες αυτές δεν έχουν ψυχή κι όπως έγραψα κάποιες σειρές παραπάνω, απλά γαμιούνται. Τα τραγούδια του έχουν μια σκληρή αμεσότητα και οδυνηρή ειλικρίνεια, που μόνο κάποιος που δε μπορεί να συνδεθεί με ανθρώπους μπορεί να εκφράσει μουσικά και στιχουργικά. Ο Molina είχε ανάγκη την παρουσία των άλλων επειδή ως ανθρώπινη ουσία δεν ήταν απλά οχυρωμένος αλλά αδιαπέραστος.

Ας ρίξω λίγα fun(?) facts για τους μουσικόφιλους που είναι σαν τα λουκάνικα που θα πετάω στον σκύλο που θέλω να αποκτήσω και σκέφτομαι να τον ονομάσω Sparky. Δεν ήθελε να παίζει ένα τραγούδι πάνω από τρεις φορές στο στούντιο πριν το ηχογραφήσει. Χάνεται ο αυθορμητισμός του αυτοσχεδιασμού. Το πιο φιλόδοξο τραγούδι του, το "Farewell Transmission", ηχογραφήθηκε με την πρώτη κι οι μουσικοί ήξεραν μόνο τα ακόρντα κι όχι  πως να το τελειώσουν, οπότε και τέλειωσε με τον πιο υπέροχο τρόπο. Άκουσε (το). Στο ίδιο πνεύμα ο Jason δεν ήθελε η (νεοσύστατη) μπάντα του να κάνει πρόβες για μια σειρά συναυλιών που τελικά ηχογραφήθηκε ως Trials and Errors (κι είναι και γαμώ). Το αποτέλεσμα ήταν η μπάντα να μαζεύεται κρυφά από τον Molina για πρόβες. Τι μαλάκες. Καλά έκανε και (α) τους πλήρωσε με πίτσες και χειρόγραφους στίχους του (β) δεν τους είπε ότι η μπάντα άλλαξε όνομα από Songs : Ohia σε Magnolia Electric Co και το μάθανε από το Pitchfork.

Ήμουν φοιτητής όταν άκουσα τον πρώτο δίσκο των Songs : Ohia, μου τον έδωσε η Δήμητρα που ο γκόμενος της δούλευε στη Hitch-Hyke. "Νομίζω θα σου αρέσει, άκουσε το." Κι άκουσα το απόλυτο ζόφος, που σε πλακώνει και στρογγυλοκάθεται πάνω σου. Και δεν είναι απλά μια βαριά κοτρώνα, έχει το μέγεθος του Πλούτωνα. Πραγματικά δεν ξέρω για τι στον πούτσο μιλάνε τα περισσότερα από τα τραγούδια του συγκεκριμένου δίσκου αλλά ξέρω ότι είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ, larger than life. Είναι παντελώς γυμνά κι από άποψης τέμπο σέρνονται, αλλά έχουν μια εσωτερική ένταση που σε ξεσηκώνει, ένα περίεργο και τέρμα σανιδωμένο γκάζι. Το παραδέχομαι, έχω πατήσει 180 χλμ/ώρα με το Untitled #2, ελπίζω να μην με καταδώσεις στην τροχαία αγαπητέ αναγνώστη.

Το αξιοπερίεργο είναι πως ακούγοντας αυτόν τον αργό θάνατο σε μορφή μουσικής αισθάνεσαι πολύ καλά. Όχι μαζοχιστικά καλά, κανονικά καλά. Η απόλυτη γύμνια των τραγουδιών είναι αφοπλιστικά ειλικρινής, ρίχνει τείχη και σε φέρνει σε επαφή τόσο με την ύπαρξη όσο και με τη σκιά της. Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ.  Τα σκοτάδια που από παιδί έβλεπες παίρνουν όχι μόνο μορφή αλλά και νόημα. Αυτά που όλοι τρέμουμε, οπότε και τα αποφεύγουμε, αυτά τα σκοτάδια που χώνουμε στο υπόγειο της ψυχής μας. Αν τα αντικρίσεις και σταθείς απέναντι τους δυνατός και θαρραλέος αντί να τρέξεις μακριά, νιώθεις πραγματικά καλά. Χρειάζεται δύναμη και θάρρος για να αντιμετωπίσεις τα λάθη σου, τις ενοχές σου, τον εαυτό σου, τον άνθρωπο, την ύπαρξη, την ανυπαρξία. Και λίγα είπα. Lesson learned.

Δε θα γράψω ένα μάτσο κουραφέξαλα για τον δεύτερο, τρίτο κλπ δίσκο του Jason Molina, αν ψάχνεις οδηγό ακρόασης θα βρεις κι αλλού. Βασικά σιγά μη βρεις, έχει βγάλει 19 άλμπουμ σε 15 χρόνια, χώρια τα EP. Το ότι δεν έχεις ήδη ακούσει όλη τη δισκογραφία του είναι ένα προσωπικό σου λάθος που ελπίζω πως παραδέχεσαι και πως θα διορθώσεις άμεσα. Θα βρεις πολλά κρυμμένα διαμαντάκια, σου το υπόσχομαι, θα σε ανταμείψουν και θα σε Molinουν (χαχα τι αστείος που είμαι) για πάντα.

Όταν ήμουν μικρός, άμαθος κι αθώος πίστευα πως το αίσθημα ευφορίας που σου δημιουργούν τα τραγούδια του Molina οφείλεται στο ότι είναι τόσο θλιμμένα που σε οδηγούν συναισθηματικά στο άλλο άκρο. Ξέρεις, τα άκρα ενώνονται και τέτοιες μαλακίες. Φυσικά, έκανα λάθος. Ούτε τα άκρα ενώνονται, ούτε τα ετερώνυμα έλκονται. Η θλίψη του Molina είναι γνήσια, ανόθευτη κι ολόκληρη. Δεν είναι αποσπασματική και κομματιασμένη, δεν είναι μείγμα. Δεν έχει ούτε σταγόνα άγχους ή πανικού. Είναι η ήρεμη κι απλή θλίψη του ανθρώπου κοιτάζοντας γύρω του βλέπει συντρίμμια και καπνούς. Κατεστραμμένους έρωτες, πατρίδες που αλώθηκαν, μέλη που ακρωτηριάστηκαν, ευκαιρίες που χάθηκαν, φλόγες που έσβησαν. Που  γνωρίζει ότι προσπάθησε κι ότι απέτυχε.  Όρθιος κι υπερήφανος μεν, ένοχος κι αποτυχημένος δε . Κι η αποτυχία που πάντα επανέρχεται στους στίχους του ανάγεται στο μέγιστο του σημαντικού και του σπουδαίου, γεγονός που αφενός σε συνθλίβει κι αφετέρου σε γαληνεύει και σε ηρεμεί. Σου ψιθυρίζει πως θα προσπαθήσεις να κρατάς το χέρι της μέχρι να αποδεκατιστείς από μια λεπίδα σε σχήμα φεγγαριού. Και νομοτελειακά θα αποτύχεις. Κι όμως προσπάθησες. Τι απλό, ήρεμο, θλιμμένο μεγαλείο.

Δε θα σας πλακώσω στις πίπες τύπου "ο κόσμος είναι πιο φτωχός" κλπ, ο κόσμος είναι εδώ και πάρα πολύ καιρό ξοφλημένος κι απένταρος. Μόνο και μόνο που ενώ ο Sparky έσβηνε  εμείς παίζαμε τον πούτσο μας τα λέει όλα. Είμαστε όλοι ένοχοι κι αποτυχημένοι. Ας είμαστε τουλάχιστον απλοί κι ήρεμοι.

Marathon

Είναι περίπου 4 το πρωί, υγρασία 70% και πίσω από το τελευταίο αυτοκίνητο νομίζεις πως πέρασε ένα κοπάδι από τσιπούρες. 28 βαθμοί Κελσίου κι η αίσθηση της ατμόσφαιρας τόσο βρώμικη, σαν όλοι οι κάτοικοι της πόλης να πέταξαν τα σκατά της ψυχής τους έξω,  σκατά που κυκλοφορούν αδέσποτα στον αέρα και κολλάνε πάνω σου. Για πάντα.

Το δωμάτιο είναι υπερβολικά λευκό και κρύο ακόμα και για εξόριστο Ρώσο στη Σιβηρία. Λευκοί τοίχοι, λευκό κρεβάτι, λευκά σεντόνια. Θερμοκρασία εσωτερικού χώρου : 18 γαμημένοι βαθμοί. Ακόμα πιο μέσα, κάτω από το μηδέν. Φυσικά δε θες να είσαι σε αυτό το λευκό κελί, αλλά ξέρεις πως εσύ το διάλεξες. Αν ήξερες μόνο. Εύχεσαι το μπάνιο να έχει ζωγραφισμένες πούτσες στον τοίχο, έτσι για να σπάσει η παγωνιά. Φυσικά δεν έχει και σκέφτεσαι να ζωγραφίσεις μερικές ώστε ο επόμενος που θα πατήσει το πόδι του εκεί να νιώσει πως κατουράει στο CGBG. Μέσα σε αυτό τον παγετώνα σκέφτεσαι χαμόγελα, φωτεινά βλέμματα, σκοτάδια και δάκρυα, όλα κουβάρι. Θα το ξετυλίξεις, άλλα θα κρατήσεις κι άλλα θα πετάξεις. Το οφείλεις, αύριο έχεις να τρέξεις αγώνα. Μαραθώνιο.

Κλικ. Μαύρο. Άβυσσος. Κι αυτή η φωνή, σπασμένη σου υπενθυμίζει πως ήδη κάνεις προπόνηση. Έχεις αγώνα και ξεκινάει αύριο. Μαραθώνιο. Μην ξεχάσεις να βάλεις τα καλά σου παπούτσια.

Το ποδήλατο και το κουνέλι

Τα πιο ωραία έρχονται πάντα όταν δεν τα περιμένεις. Δηλαδή εκεί που κάθεσαι μόνος, μετράς την ώρα για να έρθει το τραίνο, σε μια ξένη πόλη που κάποτε δεν ήταν, νιώθεις πως θα αρρωστήσεις αλλά επιμένεις με ένα κουτάκι μπίρα κι ένα τσιγάρο στο χέρι, περνάει ένας γέρος καβάλα σε ένα penny-farthing (ξέρω πως βαριέσαι να ψάχνεις, δες), χαμογελαστός, χαρούμενος σαν παιδί, με τη μαγκούρα του περασμένη στην πλάτη.

Κι εσύ δεν το πιστεύεις, κοιτάς τη μπίρα και προσπαθείς να θυμηθείς πόσες ήπιες και πόσο αθώο από νομικής απόψεως είναι το τσιγάρο σου, κλείνεις τα μάτια κι όταν τα ξανανοίγεις ο τύπος είναι ακόμα εκεί (οκ ρε όχι ακριβώς στο ίδιο σημείο). Κοιτάς το γαλήνιο βλέμμα που έχει αράξει πάνω από το ήρεμο χαμόγελο και τη συμπαθή, ψιλομεγάλη, μύτη και κάτω από τα αραιά μαλλιά του.

Το βλέμμα αγαπητέ αναγνώστη, η μόνη αλήθεια που μπορεί κάποιος να πει. Σηκώνεις τις ασπίδες σου, αλεξιθυμικός, αλεξίλογος,  οχυρωμένος, ψυχρός κι απόμακρος αλλά τα μάτια είναι το πιο αγνό όργανο του ανθρωπίνου σώματος. Τα μάτια μας πρέπει να τα προσέχουμε και τα γυαλιά ηλίου είναι μόνο το πρώτο βήμα.

Παίζεις το αγαπημένο σου παιχνίδι. Φαντάζεσαι τι έζησε στα 80 χρόνια του, τη δουλειά του και τη ρουτίνα του, το σπίτι του, τις αγάπες του και τέλος αφήνεις το πιο επικίνδυνο, φαντάζεσαι το συναίσθημα του και την ψυχή του την ίδια. Τον βλέπεις μικρό παιδί, νιώθεις τη χαρά του όταν έπαιζε με την αδερφή του, την αμηχανία του όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά γαϊδούρι (literally), τα δάκρυά του όταν ένιωσε πρώτη φορά πόνο. Νιώθεις τον πρώτο του έρωτα και τον τελευταίο του, τη συγκίνηση όταν έβαλε το φιόγκο στο κεφάλι της πρώτης του κόρης. Επανέρχεσαι στην πραγματικότητα και τώρα πια τον ξέρεις τόσο βαθειά που μένει μόνο ένα αναπάντητο ερώτημα. Που σκατά βρήκε αυτό το ποδήλατο?

Ο γέρος λοιπόν βλέπει (προφανώς, γέρος είναι όχι τυφλός) το τεράστιο θαυμαστικό που έχει σχηματιστεί από το κεφάλι σου και κάνει ένα νεύμα που πριν προλάβεις να ανταποδώσεις αντιλαμβάνεσαι πως ξοπίσω τρέχει λαχανιασμένο ένα κουνέλι και λες δε γίνεται, δεν έχω πάρει LSD, άλλωστε το κουνέλι δεν είναι πολύχρωμο, και θες να του φωνάξεις "ΜΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕΙΣ" αλλά κανένας πια δε θα καταλάβει το αστείο σου όπως και κανένας μάλλον δε θα διαβάσει καταλάβει αυτό το κείμενο όσο κι αν το θέλεις. Και για μια απειροελάχιστη και μαγική στιγμή το κουνέλι σε κοιτάει κι αυτό, το φωτογραφίζεις στο μυαλό σου κι είσαι σίγουρος πως αυτό το κουνέλι θέλει να ζήσει. Κι όταν ακούγεται αχνά ένα κουδούνι ποδηλάτου γελάς, "γεια σου ρε παππού" λες, έχει πλάκα η ζωή αλλά όχι χαχα πλάκα.

Δύο τραγούδια

Το μόνο που δεν περίμενα για το αποψινό βράδυ ήταν να κάτσω και να γράψω. Αλλά ακούγοντας το St Andrews Fall των Blind Melon και το Redhead των Songs Ohia δεν άντεξα άλλο.

Το πρώτο κρύβει μια αδιανόητη ιστορία, η μπάντα παίζει στον ομώνυμο συναυλιακό χώρο και στο τέλος του gig μια κοπέλα είναι σε κάποιον μεγάλο σε νούμερο όροφο κι είναι έτοιμη να πέσει. Μερικοί σοκάρονται και μερικοί φωνάζουν "JUMP". Γαμώ το Χριστό μου σε τι άρρωστο σκατοκόσμο ζούμε. Και μια κοπέλα που δεν τον αντέχει πια γίνεται βορά στα λυσσασμένα σαγόνια όσων την έφεραν εκεί. Και αν κάνεις μια μικρή προσπάθεια να φανταστείς τη μικρή, ασήμαντη, κοινή και ταυτόχρονα τεράστια, σπουδαία, μοναδική ζωή της μπορεί και να τρελαθείς αγαπητέ αναγνώστη. Μπορείς να φανταστείς τι σκέφτεται και τι νιώθει? Ε λοιπόν εγώ μπορώ κι αυτό με κάνει επώδυνα ευαίσθητο κι επώδυνα σκληρό ταυτόχρονα. Και κάθε φορά που ακούω το δεύτερο μισό του τραγουδιού σιγουρεύομαι πως το έπιασε και ο δημιουργός του καθώς έγραψε κάτι που αν είχαμε καθόλου νιονιό θα το είχαμε σαν εθνικό ύμνο. Ή καλύτερα σαν προσευχή, να τη λένε οι μαθητές το πρωί πριν ξεκινήσουν μάθημα και τα μικρά παιδιά πριν κοιμηθούνε.

I can't tell you how many ways that I've sat,
And viewed my life today, but I can tell you
I don't think that I can find easier way
So if I see you walking hand in hand in hand
With a three armed man, you know I'll understand
But you should have been in my shoes yesterday

Κι αν σε δω να περπατάς χέρι-χέρι με τον άντρα με τα τρία χέρια, να ξέρεις θα καταλάβω, αλλά έπρεπε να ήσουν στη θέση μου χθες. Κι αν σου μένει ψυχή να συνεχίσεις συγχαρητήρια, είσαι ένα μικρό κτήνος, σαν κι εμένα, σαν κι όλους.

Κι εγώ γιατί γράφω σήμερα? Γιατί άκουσα ένα ακόμα τραγούδι είπαμε, το Redhead. Αλλά σήμερα δε θα μιλήσω για τον δημιουργό του, για αυτόν θα γράψω ένα σεντόνι την επόμενη φορά. Θα γράψω για τον ακροατή, που κι αυτός με τη σειρά του αν είχε καθόλου νιονιό θα άκουγε τον πρώτο.  Για όλες τις νύχτες που κερδίσαμε επαξίως το μετάλλιο της αποτυχίας, για την μοναδική κοκκινομάλλα στην ζωή του καθενός μας, ξεκινώντας με τίποτα και καταλήγοντας με κάτι λιγότερο. Γιατί κάποτε έρχεται μια νύχτα που η κοκκινομάλλα θα προτιμήσει να μην είναι με εμάς αλλά με κάποιον άλλο. Κι αυτό οφείλουμε να το ξέρουμε και να φροντίσουμε αυτή η νύχτα να μην έρθει ποτέ. Κι όταν έρθει θα είναι η απόδειξη της αποτυχίας μας. Κι ας υποθέτουμε ότι δε μας απέρριψε. Αλλά το μοναδικό κόκκινο δίπλα μου σήμερα είναι το κρασί μου. Ίσως και το αίμα μου αλλά νομίζω πως απόψε αυτό είναι μαύρο όσο κρασί κι αν πιω, κοκκινομάλλα μου.

Και πραγματικά εύχομαι το παραπάνω κείμενο να μην το διαβάσει κανένας, ποτέ.

PS. Το επόμενο πρωί έμαθα πως το χθεσινό βράδυ ήταν το πιο κρύο των τελευταίων 65 ετών. Όντως ήταν, των τελευταίων 35 σίγουρα.

St Thomas

Είναι γεγονός πως ζούμε σε ένα κόσμο που ο καθένας ανοίγει το κουτάκι που πετάει μαλακίες και ταυτόχρονα νιώθει πως μόλις ξεστόμισε κάτι πολύ σημαντικό. Κι ακόμα χειρότερα, γύρω του υπάρχει ένας σωρός από ακόμα χειρότερους μαλάκες που χαίρονται με την κάθε μαλακία. Είναι απίστευτο και κάθε φορά που το βλέπω χάνω τα λόγια μου, βραχυκυκλώνω, και να τη πετάξω κι εγώ την τιτάνια μαλακία μου, νιώθω και λίγο ξέμπαρκος, να μην πω ξένος. Αλλά αυτός ειναι ο κόσμος τελικά, γεμάτος φιλοσόφους της ζαρωμένης πούτσας με μούσια και -my ass- αινιγματικά χαμόγελα, μίντια λιγότερα σημαντικά μιας τυχαίας τρίχας του αριστερού αρχιδιού ενός ελεγκτή των ΚΤΕΛ και φυσικά τα ανάλογα ακροατήρια, μυαλά-κουράδες φρεσκοχεσμένες κι αχνιστές.

Αυτός είναι ο γαμημένος ο κόσμος, γαμώ οτι ιερό κι όσιο έχει.

Και σε αυτόν τον κόσμο εγώ, ο τελευταίος μαλάκας του Γ΄ επιπέδου πεζοδρομίου, περίμενα ο Saint Thomas να έχει καλύτερη τύχη. Που τον θυμήθηκα, σε λίγο κλείνει 10 χρόνια πεθαμένος. Αλλά ακούω τους δίσκους του συνέχεια τις τελευταίες μέρες και στην πραγματικότητα ποτέ δεν σταμάτησα να τους ακούω. Επειδή αγαπητέ αναγνώστη αν, ενώ ακούω το Mysterious Walks, πετάξω τα ακουστικά μου κι αρχίζω να φωνάζω σε περαστικούς “ρε μαλάκες ο κόσμος έχασε τον Saint Thomas” θα με πουν φυσικά εντελώς τρελό. Κι ακόμα παραπέρα, αν ακούσουν κι αυτοί το Mysterious Walks θα με περάσουν για εντελώς μαλάκα (αυτό το δίπολο με απασχολεί συχνά πυκνά, κακώς). Κι αυτό για τον κόσμο είναι η χειρότερη βρισιά που μπορώ να σκεφτώ, κι ας του έχω γαμήσει κάθε ιερό και όσιο μερικές αράδες παραπάνω.

Επειδή ο κόσμος του Saint Thomas εκτός από μεγάλους ελέφαντες (που είναι και το σύνηθες στον γαμημένο μας κόσμο) περιλαμβάνει και μικρούς ελέφαντες που διανύουν μεγάλες αποστάσεις. Καθώς και ομπρέλες που χορεύουν. Όπως κι δικός μου κόσμος περιλαμβάνει κουνέλια που αυτοκτονούν. Κι αν αυτά δεν ακούγονται και πολύ φυσιολογικά, στην πραγματικότητα είναι.

Και θα μου πείτε πως απλά ταυτίζομαι. Αλλά δε θα μπορούσα ποτέ να είμαι ο Saint Thomas, δεν είμαι ούτε κατά διάνοια τόσο σπουδαίος. Στην καλύτερη είμαι ενα τραγούδι του. Θα μου πείτε πως ότι λέω είναι ένα μάτσο πίπες, συσκευασμένες σε φανταχτερό περιτύλιγμα. Το ακούω συχνά τελευταία (μαζί με τους δίσκους του Saint Thomas). Όμως αγαπητέ αναγνώστη, αν υπάρχεις, ο Saint Thomas δεν ήταν ένας από εμάς. Δεν ήταν ένας γελοίος ατάλαντος της σειράς που ψάχνει καλοφτιαγμένα μουσικά όργανα ώστε να καλύπτει τα δημιουργικά κενά, που φυσικά δεν είχε. Δεν κοίταζε αιωνίως τα πετάλια του μπας και φτιάξει τον απόλυτο ήχο που θα παίρνει κεφάλια. Αντί για όλα αυτά έγραφε το I m coming Home #2 με κιθάρα αναξιοπρεπή σαν βαρέλι με χορδές, με την παρέα του να κοροϊδεύει στο τέλος του κομματιού ένα από τα ομορφότερα φινάλε που έχεις ακούσει ποτέ. Αυτό ναι, όντως παίρνει κεφάλια. Παίρνει χέρια, πόδια και ψυχές. Και σε τσακίζει, σε σακατεύει, ώστε αφού τελειώσει μαζί σου να σε αφήσει πιο δυνατό και πιο όμορφο απ' οτι έχεις υπάρξει ή θα υπάρξεις ποτέ. Αν το αντέχεις, όπως κάθε τι μεγαλύτερο σου.

Ο Saint Thomas γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια χώρα που κάθε βράδυ γελοίοι τύποι (όπως αυτοί) βγαίνουν παγανιά και καίνε μερικές εκκλησίες που στέκονταν μερικούς αιώνες. Αλλά οι τελευταίοι, όπως κι εμείς όλοι, είμαστε χέστες. Τυχάρπαστοι, αδούλευτοι, μοσχάρια που σε μια υπερυψωμένη σκηνή μιας συναυλίας ή μιας ζωής, γουστάρουν που οι από κάτω μαλάκες τους αποθεώνουν για το πόσο γρήγορα παίζουν. Ψεύτικοι και κυρίως δειλοί μέχρι το μεδούλι. Δειλοί, όπως όλοι μας.

Επειδή απαιτείται τεράστια γενναιότητα για να μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια τον γαμημένο κόσμο μας με την ειλικρίνεια του Thomas Hansen. Κι εσύ Thomas, που είσαι ο καλύτερος όλων μας, δεν το άντεξες. Πόσο μάλλον εμείς.

Κι η γη συνεχίζει να γυρίζει εδώ και δέκα χρόνια χωρίς εσένα πάνω της, Thomas. Και καθε φορά που θα ακούω τα τραγούδια σου και βλέπω αυτό το βίντεο θα σκέφτομαι τι χάσαμε. Τι στον πούτσο χάσαμε ρε. Κι ούτε καν το ξέρουμε.