Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Elliott Brood - Days Into Years


Σκατά.
Πως σκατά τα κατάφερα να καταλήξω εδώ? Άναψε το γαμημένο το λαμπάκι? Από που κι ως που ρε γαμώτο? Πριν ξεκινήσω ήμουν σίγουρος πως έφτανε για να πάω και να έρθω, πως είναι δυνατόν να έχει ανάψει το μπάσταρδο ΤΩΡΑ (νύχτα), ΕΔΩ (που στον πούτσο είμαι ρε)?

Ακόμα θυμάμαι σαν τώρα που το γέμισα (φούλάρε το) γεμάτος αυτοπεποιήθηση (ναι, κατοστάρα), έτοιμος να φτάσω όχι μόνο ένα κωλογεωγραφικό διαμέρισμα παραδίπλα, αλλά στην προσωπική μου, στην πουτάνα την Ιθάκη μου. Και να γυρίσω αν δε μου αρέσει. Θυμάμαι το μειδίαμα του βενζινά όταν είδε με λιγούρα το κολαριστό κατοστάρικο, τα δόντια που του έλειπαν, τη γαμάτη ατάκα που πέταξα για το τοπίο - δεν κατάλαβε χριστό και με κοίταξε σαν καθυστερημένος, το μαλακισμένο αστείο που είπε για τους πακιστανούς, την παγωμάρα του όταν είδε πως δε γελάω με μαλακίες. Κι άδειασε κιόλας?

Δεν έχω ξαναδεί αναμένο λαμπάκι στο ταμπλό, κι αν και ξέρω ότι μπορείς να κάνεις μερικά χιλιόμετρα δεν νιώθω καμία σιγουριά. Κυρίως επειδή το μερικά παίζει μεταξύ του αριθμού 30 και του ξέρω γω 5 ας πούμε. Κι ακόμα πιο κυρίως επειδή δεν ξέρω που (στον πούτσο) είμαι και πως θα φύγω απο εδώ, επειδή κάνει σκατόκρυο, επειδή τα πιο φιλόξενα πλάσματα σε ακτινα 5-30 χιλιομέτρων περπατάνε στα τέσσερα, γρυλίζουν και τρέφονται με ωμό κρέας. Ναι, είναι το γαμημένο το ταξίδι άλλωστε κι όχι ο προορισμός, ακόμα κι αν δε φτάσεις ποτέ.

Εύχομαι να βρώ μπροστά μου τη μεγαλύτερη κατηφόρα του κόσμου, να το βάλω στο ρελαντί κι απλά να τσουλήσει μέχρι να φτάσω σε κάτι που να μοιάζει με οργανωμένη κοινωνία. Αλλά μπροστά μου βλέπω μόνο ανηφόρα, που χάνεται στην ομίχλη, που σκατά πάω ρε στο Έβερεστ? Και το λαμπάκι εκεί, να αναβοσβήνει χαιρέκακα, παρόλο που πάντα το φρόντιζα με τον καλύτερο τρόπο, κι οι Elliott Brood να σιγοψέλνουν πως έρχεται το τέλος και να ταυτίζομαι απόλυτα παρόλο που ξέρω πως δε μιλούν για βενζίνη.

Σκέφτομαι το πρόσωπο του κολλητού μου, να τον παρακαλάω μέσω iPhone (αυτός έχει, όχι εγώ) για ένα μπιτόνι βενζίνΑ. Να υπολογίζει παραλλήλους και μεσημβρινούς, ένας οδικός Καββαδίας. Θα ήθελες μαλάκα, χασκογελάει ειρωνικά μια ανώτερη ύπαρξη δικτύων. Out of network. Φυσικά, τι άλλο θα μπορούσε γαμώ τις κυψέλες τους και γαμώ την 99,8% κάλυψη τους. Ναι ρε παπάρες είμαι στο 0,2% υπάρχει πρόβλημα?

Κοιτάω με αγωνία τα αποθέματα μου. Μισό μπουκάλι νερό, μισή σοκολάτα, 7 (εφτά) τσιγάρα. Αν είχα μόνο και μια μπύρα. Ο ΜακΓκάιβερ ξυπνάει μέσα μου. Θα φάω τη σοκολάτα, θα καπνίσω καναδυό και θα πιώ το νερό. Και μετά θα κατουρήσω. Στο ντεπόζιτο. Κάτι άζωτα και άνθρακες δεν κατουράμε? Ορίστε , φουλ οικολογία, ανακύκλωση στα καλύτερα της. Ευχαριστώ τον Θεό για ακόμη μια φορά που δεν με έκανε γυναίκα, εκεί ίσως να είχα πρόβλημα. Κι αν υπάρχει κάποιος τόσο μόγγολος που παρακολουθεί μέσω Google Earth τη μέση του πουθενά και χάσκει έκπληκτος, να πάρει τα αρχίδια μου, δεν έχω ούτε χρόνο ούτε διάθεση ούτε τρόπο να του εξηγήσω. Είμαι ο ΜακΓκάιβερ άλλωστε και δεν χρειάζεται να εξηγούμαι σε κανέναν.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι και να ξεμείνω εδώ χέστηκα κιόλας. Είμαι κοπρόσκυλο, ξέρω και να γλείφω και να δαγκώνω.

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Dog on wheels


Περιμένω. Στο αυτοκίνητο. Συνήθως οδηγώ, αλλά σήμερα περιμένω. Συνήθως το cd παίζει άγνωστα τραγούδια από κάτι συλλογές στις οποίες αναζητώ τη χαμένη μελωδία από το παρελθόν που σχεδόν έχω ξεχάσει κι από το μέλλον που δεν μπορώ να φανταστώ. Σήμερα είναι αλλιώς. Όλα τα τραγούδια είναι παλιά, τα προσωπικα μου smash hitς της τελευταίας δεκαετίας. Και δεν οδηγώ όπως συνήθως αλλά περιμένω.

Bright eyes – A new arrangement (live on Gbg)
Τότε. Δημιουργός που ήθελες να 1.κεράσεις ένα ποτό 2. αγκαλιάσεις, 3. τον φτύσεις 4. σαπίσεις στο ξύλο, όλα την ίδια στιγμή. Επειδή σου θύμιζε τον εαυτό σου. Τώρα. Σου έχει μείνει το 3 και το 4. Ήταν άραγε η κατάθλιψη που τον είχε κάνει αρχηγό τότε ή η επιτυχία τον έκανε μαλάκα τώρα? Έχει κάνει η ψυχιατρική άλματα προόδου ή η επιτυχία..οκ η επιτυχία ήταν, είναι και θα είναι μαλακία.
Άναψα ένα τσιγάρο. Παρκαρισμένος, περιμένω και παρατηρώ. Από πίσω μου πέρασε ένα άλογο. Που διάολο είμαι? Σε ποιο κωλομέρος μπορεί να περάσει δίπλα σου ένα άλογο ενώ είσαι παρκαρισμένος σε Yaris (κι όχι σε αγροτικό) και περιμένεις άνθρωπο (κι όχι θεριζοαλωνιστική)? Πάλι καλά που δεν μου την έπεσε καμιά αγέλη απο κογιότ.

Belle and sebastastian – Dog on wheels
Η Σκωτία πολλές φορές με έχει απασχολήσει και με έχει προβληματίσει. Εκεί όλοι πρέπει να παίζουν γαμάτη μουσική (Belle, Arab strap και δε συμαζεύεται), γαμάτη μπάλα (Falkirk ΡΕ!) και γενικά να είναι γαμάτοι τύποι. Δεν έχω πάει ποτέ και φοβάμαι πως αν πάω και δω πως είναι ένα ακόμα σκατομέρος με τόση υγρασία που κυκλοφορούν στο δρόμο αδέσποτα ψάρια ανάμεσα στα αδέσποτα σκυλιά, δε θα μπορέσω να ακούσω σκωτσέζικο τραγούδι ποτέ ξανά. Δε θα το αντέξω.

Will Oldham - Dreaming my dreams
Άναψα κι άλλο τσιγάρο. Το ίδιο και ο 55άρης καραφλοχαιτάς στο διπλανό Opel Ascona. Αυτό είναι όχημα, μου ρίχνει και καναδυό χρονάκια. Ρουφάει μια τζούρα. Ρουφάω κι εγώ. Τον έχω. Βγάζει ενα καραφάκι τσίπουρο και κατεβάζει μια γενναία γουλιά. Με γάμησε, δεν έχω ποτό στο αυτοκίνητο. Ανοίγει την πόρτα ΤΗΣ AsconaΣ και κατευθύνεται σπίτι του. Θριαμβευτής. Σκέφτομαι αν δε μπορεί να διασχίσει την 20μετρη διαδρομή χωρίς τσίπουρο ή αν απλά είχε πει στη γυναίκα του πως θα πάει με τα παιδιά για τσίπουρα ενώ πήγε να γαμήσει το χοντρό 50χρονο μπάζο από τη Βουλγαρία, που τον φωνάζει "αγκάπη μου", που του τρώει τα λεφτά. Που δεν έχει.

Dubrovniks – Christine.
Οκ.. Έβαλα μπροστά.