Αγάπη.

Αγάπη ρε μουνιά.

Rocky Votolato - Television of Saints

Το βαθύ μακροβούτι στην απόλυτη, αναμφισβήτητη κι απύθμενη παρακμή είναι μια από τις εμπειρίες που η πουτάνα η ζωή σπάνια επιτρέπει να απολαύσεις. Κι αυτό επειδή το δίχως πάτο πηγάδι της ξεφτίλας εμπεριέχει κάτι βαθύτατα σουρεαλιστικό, σε βαθμό αποκαρδιωτικό και ξεκαρδιστικό ταυτόχρονα. Κάτι που για να συλλάβεις και να επεξεργαστείς απαιτεί να είσαι ο Δαλάι Λάμα σε επίπεδο συγκέντρωσης και κάποιος μισοανάπηρος/μισότρελος καργιόλης αστροφυσικός σε επίπεδο ευφυίας. Και συνήθως η αιτία της παρακμής σε συνδυασμό με μερικά γαλόνια μπύρα πνίγουν τα δυο άνωθεν χαρακτηριστικά, συμπαρασέρνοντας οποιαδήποτε κριτική ικανότητα, μαζί και την μαγεία της στιγμής.

Σκηνή 1.

Το περιβάλλον : μια ελεεινή κωλότρυπα, ένα (κωλο)μπαρ της χείριστης ώρας. Οι φιγούρες : ανίερες διασταυρώσεις του Πάνθρο (αν δε θυμάσαι δες εδώ) και της Μαρίας Ελένης απο το Κωσταλέξι. Η γκαρσόνα : ενα εικοσικάτι μελαχρινό τσιγγανάκι, που τον κώλο της έχουν χουφτώσει περισσότερα χέρια απ' όσα έχουν ακουμπήσει το κουμπί του καζανακιού μιας δημόσιας τουαλέτας. Πλησιάζει χαμογελώντας και το χαμόγελο της είναι μια ηρωική πράξη αντίστασης στη δικτατορία της συντεχνίας των οδοντιάτρων. Ο διπλανός μου παραγγέλνει ένα ουίσκι με φωνή που παραπέμπει ευθέως στον Κινγκ Κονγκ δηλώνοντας “ 'Ενα ουίσκι”. Απλά, αντρίκια, σταράτα ρε. “Δεν κατάλαβα” απαντάει το κορίτσι, εξακοντίζοντας μια φλογισμένη μολότοφ στα θεμέλια της υποχρεωτικής εννιαετούς σχολικής εκπαίδευσης, αφήνοντας με να αναρωτιέμαι τι στον πούτσο δεν κατάλαβε, γιατί δεν έκανε την αυτονόητη ερώτηση (τι ουίσκι?) κλπ. Η απάντηση διαλύει κάθε σύννεφο αμφιβολίας, όπως τα οχτώ μποφόρ διαλύουν τον καπνό ενός κακοστριμένου τσιγάρου. “Ένα οΥΊισκΙιι”, κι ακόμα και τώρα αναρωτιέμαι πόσα γιώτα έχει το ουίσκι που ζήτησε και ποιο απ' όλα αυτα τα γιώτα τόνισε ο νεοέλλην Κινγκ Κονγκ.

Σκηνή 2.

Ο τύπος πίνει το οΥΊισκΙιι του πλησιάζοντας το προσωπό του στο ποτήρι, παρακάμπτοντας τη κοινή λογική που επιτάσει τον Μωάμεθ να πηγαίνει στο βουνό. Αναρωτιέμαι αν σπίτι του για να πιει νερό δεν χρησιμοποιεί ποτήρια αλλά 2-3 κουβάδες, τοποθετημένους σε στρατηγικά σημεία. Όταν τα μάτια του αναδύονται από τον πάτο του ποτηριού, όλα ξεκαθαρίζουν. Τα χείλη του ακόμα κολλημένα στο οΥΊισκΙιι, το κεφάλι του σκυφτό και στα μάτια του το βλέμμα του λύκου. Περιλαμβάνει όλη τη βρωμιά ενός γρήγορου γαμησιού, όλη την απογοήτευση της απόρριψης, όλη την αυταρέσκεια της εκσπερμάτωσης και όλη την αυτοϋποτίμηση της μαλακίας. Το κορίτσι της πάνω παραγράφου τσίμπησε, σε δευτερόλεπτα τσιφτετελίζοντα χέρια κουνιούνται στον αέρα εκατέρωθεν, η μαγεία του φλέρτ, προφανώς εντελώς διαφορετική για τον καθένα (μας). Δε ξέρω αν τον συμπαθώ που είναι καλό παιδί, αν τον σιχαίνομαι που είναι γλοιώδης, αν τον λυπάμαι που είναι ηλίθιος, αλλά ξέρω πως εύχομαι το ξημέρωμα, μετά απο πολλά οΥΊισκΙιια, να γαμάει το μικρό κι οχι να τον παίζει. Αν κι αμφιβάλλω.

Σκηνή 3.

Εγώ. Αναρωτιέμαι αν φαίνομαι εντελώς γαμάτος και cool ή εντελώς μαλάκας. Προφανώς όλοι ξέρουμε την απάντηση (χαχα.) αλλά κάθε τόσο κοιτάζω έξω, το μπαράκι στην απέναντι άκρη του δρόμου, στο οποίο έχω πιεί πολλές ωραίες μπύρες με πολύ ωραίο κόσμο και πολύ καλή μουσική. Νιώθω σαν βουδιστής μοναχός που αυτομαστιγώνεται, ένοχος με μια μεζούρα ντροπής. Η μπαργούμαν, μια φοιτήτρια που αγγίζει τα όρια του φυσιολογικού με ρωτάει αν βαριέμαι, όχι φυσικά απαντάω πως σου ήρθε κάτι τέτοιο. Θα πληρώσω γρήγορα, θα φύγω και περπατώντας προς το σπίτι σιγοτραγουδάω το ομώνυμο από το Television of Saints του Rocky Votolato και το ερώτημα τώρα μετετρέπεται σε εντελώς γαμάτος ή εντελώς τρελός. Στα αρχίδια μου, φυσικά.

Α, ναι ο Rocky Votolato για αυτόν θα έγραφα και καλά. Έβγαλε το δισκάκι μόνος του, χωρίς εταιρίες και αρχίδια-μύδια (ζήτω το κίνημα της πατάτας) αλλά χρηματοδότηση από backers, τους φανς του δηλαδή, αν προλάβαινα θα έδινα κι εγώ κάτι. Ξέρει να γράφει τραγούδια, όμορφες και ειλικρινείς μελωδίες, ευθείς στίχους. Φτάνει και περισσεύει. Αυτά.