Δύο τραγούδια

Το μόνο που δεν περίμενα για το αποψινό βράδυ ήταν να κάτσω και να γράψω. Αλλά ακούγοντας το St Andrews Fall των Blind Melon και το Redhead των Songs Ohia δεν άντεξα άλλο.

Το πρώτο κρύβει μια αδιανόητη ιστορία, η μπάντα παίζει στον ομώνυμο συναυλιακό χώρο και στο τέλος του gig μια κοπέλα είναι σε κάποιον μεγάλο σε νούμερο όροφο κι είναι έτοιμη να πέσει. Μερικοί σοκάρονται και μερικοί φωνάζουν "JUMP". Γαμώ το Χριστό μου σε τι άρρωστο σκατοκόσμο ζούμε. Και μια κοπέλα που δεν τον αντέχει πια γίνεται βορά στα λυσσασμένα σαγόνια όσων την έφεραν εκεί. Και αν κάνεις μια μικρή προσπάθεια να φανταστείς τη μικρή, ασήμαντη, κοινή και ταυτόχρονα τεράστια, σπουδαία, μοναδική ζωή της μπορεί και να τρελαθείς αγαπητέ αναγνώστη. Μπορείς να φανταστείς τι σκέφτεται και τι νιώθει? Ε λοιπόν εγώ μπορώ κι αυτό με κάνει επώδυνα ευαίσθητο κι επώδυνα σκληρό ταυτόχρονα. Και κάθε φορά που ακούω το δεύτερο μισό του τραγουδιού σιγουρεύομαι πως το έπιασε και ο δημιουργός του καθώς έγραψε κάτι που αν είχαμε καθόλου νιονιό θα το είχαμε σαν εθνικό ύμνο. Ή καλύτερα σαν προσευχή, να τη λένε οι μαθητές το πρωί πριν ξεκινήσουν μάθημα και τα μικρά παιδιά πριν κοιμηθούνε.

I can't tell you how many ways that I've sat,
And viewed my life today, but I can tell you
I don't think that I can find easier way
So if I see you walking hand in hand in hand
With a three armed man, you know I'll understand
But you should have been in my shoes yesterday

Κι αν σε δω να περπατάς χέρι-χέρι με τον άντρα με τα τρία χέρια, να ξέρεις θα καταλάβω, αλλά έπρεπε να ήσουν στη θέση μου χθες. Κι αν σου μένει ψυχή να συνεχίσεις συγχαρητήρια, είσαι ένα μικρό κτήνος, σαν κι εμένα, σαν κι όλους.

Κι εγώ γιατί γράφω σήμερα? Γιατί άκουσα ένα ακόμα τραγούδι είπαμε, το Redhead. Αλλά σήμερα δε θα μιλήσω για τον δημιουργό του, για αυτόν θα γράψω ένα σεντόνι την επόμενη φορά. Θα γράψω για τον ακροατή, που κι αυτός με τη σειρά του αν είχε καθόλου νιονιό θα άκουγε τον πρώτο.  Για όλες τις νύχτες που κερδίσαμε επαξίως το μετάλλιο της αποτυχίας, για την μοναδική κοκκινομάλλα στην ζωή του καθενός μας, ξεκινώντας με τίποτα και καταλήγοντας με κάτι λιγότερο. Γιατί κάποτε έρχεται μια νύχτα που η κοκκινομάλλα θα προτιμήσει να μην είναι με εμάς αλλά με κάποιον άλλο. Κι αυτό οφείλουμε να το ξέρουμε και να φροντίσουμε αυτή η νύχτα να μην έρθει ποτέ. Κι όταν έρθει θα είναι η απόδειξη της αποτυχίας μας. Κι ας υποθέτουμε ότι δε μας απέρριψε. Αλλά το μοναδικό κόκκινο δίπλα μου σήμερα είναι το κρασί μου. Ίσως και το αίμα μου αλλά νομίζω πως απόψε αυτό είναι μαύρο όσο κρασί κι αν πιω, κοκκινομάλλα μου.

Και πραγματικά εύχομαι το παραπάνω κείμενο να μην το διαβάσει κανένας, ποτέ.

PS. Το επόμενο πρωί έμαθα πως το χθεσινό βράδυ ήταν το πιο κρύο των τελευταίων 65 ετών. Όντως ήταν, των τελευταίων 35 σίγουρα.