Jason Molina

Ο Jason Molina είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη που μπορεί να αποδώσει μέσα σε 180 δευτερόλεπτα ολόκληρο τον συναισθηματικό ορυμαγδό που κρύβεται πίσω από τη φράση "'Έχασα τον πραγματικό έρωτα της ζωής μου, τη μια, και θα βρω άλλους δέκα έρωτες για να γεμίσω το κενό που άφησε αυτός, ο ένας, ο πραγματικός έρωτας. Και το ξέρω." Βέβαια υπάρχει και το "'Έχασε τον πραγματικό έρωτα της ζωής της και θα βρει άλλους (πόσους?) για να γεμίσει το κενό που άφησε αυτός, ο ένας, ο πραγματικός έρωτας. Αλλά δεν το ξέρει." που συνήθως αναφέρεται στην απέναντι πλευρά κι ο κατάλληλος για να το εκφράσει ΔΕΝ είναι ο Jason Molina. Προσωπικά για αυτή τη βρώμικη δουλειά που κάποιος πρέπει να την κάνει θα διάλεγα τον Saint Thomas, μάλλον για καθαρά προσωπικούς λόγους αλλά whatever, διάλεξε όποιον θες, απλά όχι τον Jason.

Αγαπητέ αναγνώστη/αγαπητή αναγνώστρια το ξέρεις πως ο Jason πέθανε πριν ακριβώς πέντε χρόνια  αλλιώς δε θα διάβαζες αυτό το μνημόσυνο. Αν πάλι το έμαθες από την ηλεκτρονική μου πένα, λυπάμαι που ήμουν αυτός που έπρεπε να σου το ανακοινώσω, έλα να σε αγκαλιάσω αν δεν έχεις κάποιον άλλο γύρω σου. Αν πάλι δε νιώθεις την ανάγκη να σε αγκαλιάσει κάποιος τη στιγμή που μαθαίνεις πως πέθανε ο Jason Molina άντε γαμήσου, δεν έχεις ψυχή, ξεκουμπίσου από το blog μου και μην τολμήσεις να ξαναπατήσεις το γαμημένο το πόδι σου εδώ, πήγαινε στο ιερό προσκύνημα του τάφου του Παντελίδη.

Ένας άνθρωπος που πάντα επιζητούσε την προσοχή, είχε το ψευδώνυμο Sparky που παραπέμπει σε σκύλο, αλλά όχι με τις φανφάρες και τα κλαπατσίμπανα του καραγκιόζη που θέλει να είναι η "ψυχή της παρέας", γιατί οι παρέες αυτές δεν έχουν ψυχή κι όπως έγραψα κάποιες σειρές παραπάνω, απλά γαμιούνται. Τα τραγούδια του έχουν μια σκληρή αμεσότητα και οδυνηρή ειλικρίνεια, που μόνο κάποιος που δε μπορεί να συνδεθεί με ανθρώπους μπορεί να εκφράσει μουσικά και στιχουργικά. Ο Molina είχε ανάγκη την παρουσία των άλλων επειδή ως ανθρώπινη ουσία δεν ήταν απλά οχυρωμένος αλλά αδιαπέραστος.

Ας ρίξω λίγα fun(?) facts για τους μουσικόφιλους που είναι σαν τα λουκάνικα που θα πετάω στον σκύλο που θέλω να αποκτήσω και σκέφτομαι να τον ονομάσω Sparky. Δεν ήθελε να παίζει ένα τραγούδι πάνω από τρεις φορές στο στούντιο πριν το ηχογραφήσει. Χάνεται ο αυθορμητισμός του αυτοσχεδιασμού. Το πιο φιλόδοξο τραγούδι του, το "Farewell Transmission", ηχογραφήθηκε με την πρώτη κι οι μουσικοί ήξεραν μόνο τα ακόρντα κι όχι  πως να το τελειώσουν, οπότε και τέλειωσε με τον πιο υπέροχο τρόπο. Άκουσε (το). Στο ίδιο πνεύμα ο Jason δεν ήθελε η (νεοσύστατη) μπάντα του να κάνει πρόβες για μια σειρά συναυλιών που τελικά ηχογραφήθηκε ως Trials and Errors (κι είναι και γαμώ). Το αποτέλεσμα ήταν η μπάντα να μαζεύεται κρυφά από τον Molina για πρόβες. Τι μαλάκες. Καλά έκανε και (α) τους πλήρωσε με πίτσες και χειρόγραφους στίχους του (β) δεν τους είπε ότι η μπάντα άλλαξε όνομα από Songs : Ohia σε Magnolia Electric Co και το μάθανε από το Pitchfork.

Ήμουν φοιτητής όταν άκουσα τον πρώτο δίσκο των Songs : Ohia, μου τον έδωσε η Δήμητρα που ο γκόμενος της δούλευε στη Hitch-Hyke. "Νομίζω θα σου αρέσει, άκουσε το." Κι άκουσα το απόλυτο ζόφος, που σε πλακώνει και στρογγυλοκάθεται πάνω σου. Και δεν είναι απλά μια βαριά κοτρώνα, έχει το μέγεθος του Πλούτωνα. Πραγματικά δεν ξέρω για τι στον πούτσο μιλάνε τα περισσότερα από τα τραγούδια του συγκεκριμένου δίσκου αλλά ξέρω ότι είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ, larger than life. Είναι παντελώς γυμνά κι από άποψης τέμπο σέρνονται, αλλά έχουν μια εσωτερική ένταση που σε ξεσηκώνει, ένα περίεργο και τέρμα σανιδωμένο γκάζι. Το παραδέχομαι, έχω πατήσει 180 χλμ/ώρα με το Untitled #2, ελπίζω να μην με καταδώσεις στην τροχαία αγαπητέ αναγνώστη.

Το αξιοπερίεργο είναι πως ακούγοντας αυτόν τον αργό θάνατο σε μορφή μουσικής αισθάνεσαι πολύ καλά. Όχι μαζοχιστικά καλά, κανονικά καλά. Η απόλυτη γύμνια των τραγουδιών είναι αφοπλιστικά ειλικρινής, ρίχνει τείχη και σε φέρνει σε επαφή τόσο με την ύπαρξη όσο και με τη σκιά της. Ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ.  Τα σκοτάδια που από παιδί έβλεπες παίρνουν όχι μόνο μορφή αλλά και νόημα. Αυτά που όλοι τρέμουμε, οπότε και τα αποφεύγουμε, αυτά τα σκοτάδια που χώνουμε στο υπόγειο της ψυχής μας. Αν τα αντικρίσεις και σταθείς απέναντι τους δυνατός και θαρραλέος αντί να τρέξεις μακριά, νιώθεις πραγματικά καλά. Χρειάζεται δύναμη και θάρρος για να αντιμετωπίσεις τα λάθη σου, τις ενοχές σου, τον εαυτό σου, τον άνθρωπο, την ύπαρξη, την ανυπαρξία. Και λίγα είπα. Lesson learned.

Δε θα γράψω ένα μάτσο κουραφέξαλα για τον δεύτερο, τρίτο κλπ δίσκο του Jason Molina, αν ψάχνεις οδηγό ακρόασης θα βρεις κι αλλού. Βασικά σιγά μη βρεις, έχει βγάλει 19 άλμπουμ σε 15 χρόνια, χώρια τα EP. Το ότι δεν έχεις ήδη ακούσει όλη τη δισκογραφία του είναι ένα προσωπικό σου λάθος που ελπίζω πως παραδέχεσαι και πως θα διορθώσεις άμεσα. Θα βρεις πολλά κρυμμένα διαμαντάκια, σου το υπόσχομαι, θα σε ανταμείψουν και θα σε Molinουν (χαχα τι αστείος που είμαι) για πάντα.

Όταν ήμουν μικρός, άμαθος κι αθώος πίστευα πως το αίσθημα ευφορίας που σου δημιουργούν τα τραγούδια του Molina οφείλεται στο ότι είναι τόσο θλιμμένα που σε οδηγούν συναισθηματικά στο άλλο άκρο. Ξέρεις, τα άκρα ενώνονται και τέτοιες μαλακίες. Φυσικά, έκανα λάθος. Ούτε τα άκρα ενώνονται, ούτε τα ετερώνυμα έλκονται. Η θλίψη του Molina είναι γνήσια, ανόθευτη κι ολόκληρη. Δεν είναι αποσπασματική και κομματιασμένη, δεν είναι μείγμα. Δεν έχει ούτε σταγόνα άγχους ή πανικού. Είναι η ήρεμη κι απλή θλίψη του ανθρώπου κοιτάζοντας γύρω του βλέπει συντρίμμια και καπνούς. Κατεστραμμένους έρωτες, πατρίδες που αλώθηκαν, μέλη που ακρωτηριάστηκαν, ευκαιρίες που χάθηκαν, φλόγες που έσβησαν. Που  γνωρίζει ότι προσπάθησε κι ότι απέτυχε.  Όρθιος κι υπερήφανος μεν, ένοχος κι αποτυχημένος δε . Κι η αποτυχία που πάντα επανέρχεται στους στίχους του ανάγεται στο μέγιστο του σημαντικού και του σπουδαίου, γεγονός που αφενός σε συνθλίβει κι αφετέρου σε γαληνεύει και σε ηρεμεί. Σου ψιθυρίζει πως θα προσπαθήσεις να κρατάς το χέρι της μέχρι να αποδεκατιστείς από μια λεπίδα σε σχήμα φεγγαριού. Και νομοτελειακά θα αποτύχεις. Κι όμως προσπάθησες. Τι απλό, ήρεμο, θλιμμένο μεγαλείο.

Δε θα σας πλακώσω στις πίπες τύπου "ο κόσμος είναι πιο φτωχός" κλπ, ο κόσμος είναι εδώ και πάρα πολύ καιρό ξοφλημένος κι απένταρος. Μόνο και μόνο που ενώ ο Sparky έσβηνε  εμείς παίζαμε τον πούτσο μας τα λέει όλα. Είμαστε όλοι ένοχοι κι αποτυχημένοι. Ας είμαστε τουλάχιστον απλοί κι ήρεμοι.